1
مربی ، عضو هیأت علمی دانشکده پرستاری مامایی دانشگاه علوم پزشکی لرستان
2
مربی، عضوهیات علمی دانشگاه علوم پزشکی لرستان
3
استادیار ، عضو هیأت علمی دانشگاه تربیت مدرس
چکیده
مقدمه و هدف : توانمندسازی به عنوان یک ساختار انگیزشی فرایندی است متشکل از قدرت بخشیدن به پرسنل که امروزه به عنوان عنصر عمده اثربخشی مدیریت در سازمانها شناخته شده است و در تحقیقات مختلف نیز ارتباط آن با برآیندهای سازمانی از قبیل رضایت شغلی ، تعهد سازمانی ، مشارکت سازمانی ، فرسودگی شغلی و ... مشخص شده است . در این مقاله سعی شده است ، ضمن تشریح فرآیند توانمندسازی به اهمیت آن در مدیریت و حرفه پرستاری پرداخته شود . جنبه تئوری این مطالعه نیز بر اساس تئوری توانمندسازی ساختاری کانتر و تئوری توانمندسازی روانشناختی اسپریتزر می باشد . متن: تحقیقات مختلف نشان داده که در سازمانهای بهداشتی- مراقبتی با فراهم کردن اطلاعات ، منابع ، حمایتها و فرصتهای لازم برای پرسنل بویژه پرستاران ، می توان به توانمند کردن آنها دست پیدا کرد. در این راستا، رفتارهای مدیران از قبیل معنی بخشیدن به کار ، اطمینان بخشی ، تسهیل اهداف کار و کاهش بوروکراسی ، نقش مهمی در ارتقای توانمندسازی پرستاران دارند. همچنین، وجود عواملی از قبیل مدیریت استبدادی ، اهداف سازمانی مبهم، حجم کاری زیاد و سایر شرایطی که کفایت نفس را در پرستاران کاهش می دهد ، مانع توانمند شدن پرستاران می شوند . نتیجه گیری : با توجه به اهمیت توانمندسازی مدیران پرستاری می توانند با توسعه فاکتورهای مولد توانمندسازی و حذف فاکتورهای ناتوان کننده ، شرایط را برای ایجاد انگیزش و اجرای توانمندسازی حرفه ای پرستاران فراهم کنند تا گامی مهم در جهت اثربخشی آنها ودرنهایت ارتقاء کیفیت مراقبت از مددجویان برداشته شود .
)